Mimo, że nie trudno przewidzieć jak to się skończy film jest porażający. Obnaża nie tylko okrutna stronę świata dziennikarskiego, ale przede wszystkim po prostu ludzkiej natury. Obraz karnawału tragedii, karnawału śmierci przemawia we wstrząsający sposób. Cały cyrk stopniowo się rozkręca, narasta, potężnieje, tężeje a wraz z nim atmosfera napięcia w filmie. Kontrast dramatu sytuacji z radosną piosenką (ta melodia już zawsze będzie mi się kojarzyć z niebywałym absurdem) szarpie nerwy. Rola Duglasa perfekcyjna!

Może to właśnie - "perfekcja" postaci - jest jakimś mankamentem tego filmu?... Wszystko jest z góry określone, role rozdane, charaktery proste, jasno, mocno nakreślone - kochający rodzice, wyrodna żona, przekupny szeryf, naiwny młodzik, wyrachowany dziennikarz... (nie zmieniają się ani o jotę). Dobrzy lub źli, uczciwi lub zdeprawowani, szlachetni lub podli. Podane to trochę łopatologicznie, żeby od razu wiedzieć kto jest kto. Także w obrazie - pociąg i wybiegający ludzie... I ten natłok kontrastów: cierpiący człowiek i tłum żywiący się nim. W pewnym momencie poczułem się nieco oszukany tym, że film gra sobie tak bezczelnie dosadnie, nachalnie na moich uczuciach i emocjach. Tak bezpardonowo wdziera się w świadomość. Ale w tym także jego siła.